Obecność

„OBECNOŚĆ” – to tytuł jak z horroru:), rzecz dotyczy jednak obecności dostrzegającej Siebie i drugiego człowieka. Tego czy będąc z innymi, możesz poczuć jednocześnie Swoją obecność przy Sobie, przy własnych uczuciach i potrzebach? Gdzie najczęściej wędruje Twoja uwaga w tym zakresie, czy wektor kierujesz na Siebie czy na innych? A może potrafisz być uważnym jednocześnie na to, co w Tobie i drugim? Czy będąc w relacji dajesz przestrzeń Swoją osobą na obecność i zaistnienie tej drugiej osoby wraz z jej historią, doświadczeniami i potrzebami? Co dajesz w kontkcie, a co przyjmujesz?

Chcesz tego, co najlepsze dla Swego dziecka/partnera? Najpierw zachęcam Cię do odkrywania potrzeb wewnętrznego dziecka, które jest w Tobie. Tych zaspokojonych i tych deficytowych, a potem spróbuj dać w pierwszej kolejności właśnie Sobie wszystko co najlepsze, wszystko to, co nie miało dotąd ujścia. Co przeżywasz na sama myśl?
Bowiem to w jaki sposób myślisz dziś o własnych potrzebach może być wskaźnikiem tego, jak przedstawiały się Twoje wczesnodziecięce relacje z najbliższymi. Istotny wydaje się być tutaj sposób, w jaki odpowiadano na Twoje potrzeby. Czy czułeś, że były wystarczająco zaspakajane czy też otrzymywałeś, to co w mniemaniu najbliższych było Tobie potrzebne?
Czy zatem mogłeś poczuć, że ktoś dostrzega Ciebie prawdziwego?
Co gdybyś przyjął, że może to mieć zasadniczy wpływ na wykształcenie się przekonania w Tobie, że świat jest pomocny, bezpieczny więc mogę się realizować, czerpać, prosić o pomoc, czy też przeciwnie? Czy dziś dajesz Sobie prawo do realizacji własnych potrzeb czy też nie? Czy mówisz Sobie „mogę i zasługuję na to”, czy raczej unieważniasz Siebie i mówisz „Ja nie muszę, nie potrzebuję, najpierw (ktoś., coś..)”

Umiejetność dawania Sobie ma ogromną moc nie tylko wzmacniania Samego Siebie, ale też uwrażliwia na słuchanie tego, czego potrzebują inni.
Spróbuj drogi odbiorco „zbadać” jak to Ciebie ukształtowało? Czy dziś jesteś świadom/a Swoich potrzeb i potrafisz, wobec tego dostrzec potrzeby innych? Jeśli jesteś rodzicem/partnerem, jak Ty widzisz Swoją obecność w relacjach? Jaki jest Twój sposób odpowiadania na potrzeby Twoich najbliższych? Czy dajesz im swobodę i przestrzeń w tym zakresie?
Niekiedy taki wgląd pozwala zauważyć, iż to, co chciałem/am komuś ofiarować, to tak naprawdę nie potrzeba tej drugiej osoby, a moja własna, niezaspokojona dotychczas. Taka, która domagała się uwagi, lecz wektor zaspakajania skierowany był na kogoś innego.
Jak to było by dla Ciebie zastanowić się „Czy to, co często chcę dać innym, ja sam/a mam w pełni zaspokojone? Czy potrafię usłyszeć i przyjąć czyjeś „nie”, nie chcę” w takiej sytuacji?
Praktykowanie uważności na Siebie, rozumiane jako odkrywanie Swoich uczuć, potrzeb i ich zaspokajanie, uczy rownież umiejętności bycia uważnym na innych.

Tylko na tej drodze można uzyskać zrozumienie, dać przestrzeń na ” Ja to Ja, a Ty to Ty. Ja mam tak, a Ty możesz mieć zupełnie inaczej.”
To czego można wówczas doświadczyć w relacji z innymi, to np. poczucia akceptacji budowanego na wzajemnej wymianie w dawaniu oraz przyjmowaniu, ukojenia z poczucia bycia usłyszanym, zobaczonym, po prostu ważnym dla Siebie i tej drugiej osoby.
Co przeżywasz drogi odbiorco na myśl o budowaniu relacji w takim wydaniu?
Prawda jest taka, że dopóki nie poczujesz Siebie i nie odkryjesz Swoich wewnętrznych potrzeb, nie jesteś w stanie poczuć drugiego człowieka w całej jego prawdziwości – zrozumieć jego granic i pragnień.

Powodzenia w dawaniu Sobie i innym oraz przyjmowaniu:)

Monika Anna Żabierek