Eliza Omelańczuk

Czym dla mnie jest terapia? Kiedyś w nią nie wierzyłam .Jak można poprzez rozmowę z kimś zmienić swoje myślenie? To nie możliwe! A jednak. Nie uwierzymy dopóki nie spróbujemy .Jak wiemy życie nie jest proste i bywa tak, że może nas przerosnąć i powalić na kolana. Wtedy pojawia się strach, lęk, brak wiary w cokolwiek, a przede wszystkim we własne siły. Najgorzej jak zwątpiły w sens życia i dopadnie nas depresja (coś strasznego, co zwiąże nasze myśli i obezwładnia nas). Powiem szczerze, że na terapię zaprowadzili mnie przyjaciele i to prawie siłą. Gdyby nie oni pewnie by mnie już nie było na tym świecie. Człowiekowi ciężko otworzyć się przed obcą osobą-terapeutą.

Podejmując decyzję o terapii u psychologa, uważałam, że jest to jedyne wyjście na mój wówczas beznadziejny stan… Dziś po 6 latach wiem, że to była dobra decyzja, ale na pewno niejedyne wyjście. Udział w terapii pokazał mi, że tych wyjść jest wiele… Pozwolił mi inaczej spojrzeć na moje problemy. Nabrałam dystansu do rzeczy i sytuacji, na które nie mam szczególnego wpływu, zaczęłam cieszyć się z sukcesów i dostrzegać, że takie w ogóle są na moim koncie. Przestałam bać się ludzi, obcych i bardziej bliskich. Coraz odważniej wyrażam swoje opinie na dany temat, umiem zawalczyć o swoje i jak trzeba, potrafię być egoistką. Polecam taką formę pomocy sobie!

Patrzenie na własne życie w kategoriach pasma niepowodzeń, widzenie siebie jako osoby nie wartej miłości, uwagi, szacunku i czarnowidztwo to coś, co na pewnym etapie mojego życia było sporym kawałkiem mnie. Oczywiście potrafiłam “urozmaicać” sobie życie rozwiązaniami, które na chwilę wnosiły intensywne kolory do mojego życia, a potem równie intensywnie blakły, doprowadzając mnie do punktu wyjścia. Przecież to norma, zawsze tak jest, takie życie – tak myślałam właśnie wtedy, w momencie, w którym nie dostrzegałam innych dostępnych opcji. Dopiero terapia pokazała mi, że istnieje coś więcej niż to, co dostrzegałam.